Document Type : Research Paper

Author

allameh

Abstract




This is a totally researching article which points to usage of New Medicine in rural area following the model of traditional rural small holder cooperation. The research was done in two rural areas:
1.      Faridan rural area in Isfahan province which  consist of five kinds of population: Lor, Tork, Fars, Georgian, Christian Arab
2.      Selsele Rural area in Lorestan province whose inhabitance are Lak.
Findings show the success of using traditional rural models in construction and management of rural hospital


Keywords

پیوست: مردم‌شناسی روستایی یک پزشک
دکتر هوشنگ حمیدی پزشک متخصص قلب و عروق است که نیمی از روزهای هفته را در شهریار و کرج به طبابت مریض‌های خود می‌پردازد، پدر وی در روستای هفت دانگی در همسایگی فریدن اصفهان به کشاورزی اشتغال داشت، وی هم در جوانی کم و بیش، همیار پدر بود. در این روستا، رده‌هایی از: لُر، ترک، فارس، ارمنی، گرجی و عرب سکونت داشتند و دارند، وی با این شرایط محیط به تحصیل خود ادامه داده و پس از فارغ التحصیل شدن ازدانشکده پزشکی در رشته قلب و عروق در پهنه زادگاه خود و اطراف به طبابت روستاییان پرداخته و از هر دری با آنان سخن می‌گفت: وضع شخم، کشت و کار، برداشت، شیوه آبیاری، نوع تغذیه‌، وضع خانوار، سوابق درمانی، شیوه‌های درمان، ارتباط با همکاران، نوع یاری‌ها و ... سؤالاتی می‌نمود و در دفتر خود می‌نگاشت. چند سالی بدین منوال گذشت تا این که به پهنه لرستان درغرب ایران منتقل گردید و در اطراف خرم آباد به طبابت پرداخت .پس از آن دکتر حمیدی به فکرتأسیس یک بیمارستان کوچک افتاد.
وی اولین بیمارستان خود ساز را با همکاری خودجوش مردم در روستای چهار تخته در «دره هنام» منطقه سلسله لرستان ایجاد نمود. وی دومین بیمارستان خود را در روستای «دربده» واقع در منطقه قلائی لرستان برپا کرد.
در این مناطق هم با مریض‌های روستایی به صحبت می‌نشست و از اوضاع و احوال نظام زراعی سنتی پرسش‌هایی می‌نمود، این پرسش‌ها و مطالب مربوط بیشتر در حول و حوش جامعه‌شناسی دور می‌زد تا سرانجام مجموعه این اطلاعات درکتابی با نام «هفت دانگی» تحقیقی در زمینه جامعه‌شناسی روستایی را، تألیف نموده و با هزینه خود در سال 1386 به چاپ رسانید.
دکتر حمیدی این اطلاعات مفید روستایی را «پزشکی بومی» نام نهاد، زیرا یک روابط عاطفی بین پزشک و بیماران روستایی ایجاد می‌شد. از این رو ضمن طبابت، خود راهی را ادامه داد که به «جامعه شناسی روستایی» شهرت دارد، دکتر حمیدی هنوز هم در بستر این الگوبرداری‌های سنتی گام بر می‌دارد و در گسترش آن کوشا است. تحریریه مجله این خدمات شایان را خدمت آقای دکتر حمیدی تبریک گفته و امیدوار است که جامعه پزشکی ما بتواند از تجربیات گرانب‌های ایشان استفاده لازم را به عمل آورد.
دفتر دو فصلنامه دانش‌های بومی ایران